Geopolymeerbeton (GPB)

Geopolymeerbeton (GPB), in andere landen ook wel alkalisch-geactiveerd beton of beton met een anorganisch bindmiddel genoemd, is geen nieuw bouwmateriaal. Het werd in het verleden al succesvol toegepast, bijvoorbeeld in de voormalige Sovjet-Unie. 

Geopolymeren is een verzamelnaam voor alkaligeactiveerde aluminiumsilicaten. Het zijn anorganische bindmiddelen die meestal bestaan uit twee basiscomponenten: reactieve aluminium- en siliciumhoudende hoofdbestanddelen (bijv. vliegas, hoogovenslak of metakaoline); een sterke alkalische activator (bijvoorbeeld waterglas of natriumhydroxide). De verhardingsreactie tussen de hoofdbestanddelen en de activator is niet vergelijkbaar met de hydratatie van portlandcement met water. In plaats van hydratatie is er sprake van polymerisatie waarbij een aluminiumsilicaatnetwerk wordt gevormd. In deze reactie speelt water geen rol. 

Eigenschappen geopolymeerbeton

Bepaalde eigenschappen van geopolymeerbeton zijn vergelijkbaar en in sommige gevallen beter dan traditioneel beton:

• een hoge (eind)sterkte;
• thermisch zeer stabiel (tot circa 1000 °C);
• een snelle reactietijd, dus een snel bereiken van de eindsterkte;
• goed bestand tegen vorst-dooicycli;
• weinig krimp;
• bestand tegen sulfaten en andere vormen van chemische aantasting;
• een lage ‘indringsnelheid’ (diffusie) van bijvoorbeeld chloride-ionen;
• niet gevoelig voor alkali-silicareactie.
• Een nadeel vormt de moeilijk beheersbare verwerkbaarheid.

Whitepaper

GPB heeft de afgelopen jaren veel aandacht getrokken omdat duurzaamheid en zorg voor het milieu terecht hoog op de agenda staan. Voor Betonhuis was de  motivatie voor het opstellen van dit kennisdocument  om iedereen te informeren die interesse heeft in deze ontwikkeling en het potentieel ervan in de toepassing ziet. 

Download de volledige versie